سلام به همه دوست جونای گل خودم. منم اومدم . من با یک شعر از سعدی شیرین سخن شروع میکنم.

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست                     هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست گر بزنندم به تیغ در نظرش بی​دریغ                     دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست گر برود جان ما در طلب وصل دوست                      حیف نباشد که دوست دوستر از جان ماست دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان                      گونه زردش دلیل ناله زارش گواست مایه پرهیزگار قوت صبرست و عقل                      عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست دلشده پای بند گردن جان در کمند                       زهره گفتار نه کاین چه سبب وان چراست مالک ملک وجود حاکم رد و قبول                      هر چه کند جور نیست ور تو بنالی جفاست تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام                      کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر                      حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب                      عهد فرامش کند مدعی بی​وفاست سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوستگو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

حالا یک بیت از باباطاهر  

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم  که تا ناگه زیکدیگر نمانیم 

حالا یک بیت از حافظ  

گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت    که به باغ آمد از این راهو از آن خواهد شد

حالا دو بیت از  خیام 

  چند که رنگ و روی زیباست مرا        چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم  نشد   که  در  طربخانه   خاک        نقاش   ازل   بهر   چه  آراست   مرا
 

حالا از سهراب  

خانه دوست کجاست

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
 

حالا حالا حالا حالا 

بیا وسط آها آها حالا ارزش دوستی رو متوجه شدید یا باز هم توضیح بدم؟